Een muzikaal intermezzo.

Zoals de titel al aangeeft heb ik de laatste dagen wat muzikale dingen gedaan. Zo doet mijn school elke drie jaar een musical. School duurt maar drie jaar, dus elke musical zijn er weer nieuwe mensen, dat is, gok ik de insteek. Bij de muziekles had ik flink opgeschept over mijn muzikale ervaring en ze hadden nog geen trombonist, dus wilden ze me graag een kansje geven om mee te doen. Zaterdag zou mijn eerste repetitie worden, de hele dag. Aangenomen dat mijn trombone zou arriveren. Dat deed hij niet. Dat was misschien maar goed ook, want de dag daarvoor had ik een filmavond van de YFU. Vanaf een uur of 6 heb ik toen 3 films gekeken (een traditionele Deense film, American Pie en the Hunger Games), daarna was ik moe en ging ik slapen, om vervolgens na 1.5 uur weer wakker te worden en  Batman te gaan kijken. In totaal 4 uur slaap. Dat is op zich niet heel abnormaal als ik in Nederland uit zou zijn gegaan, maar op de een of andere manier is Denemarken erg vermoeiend. Zal wel iets met nieuwe indrukken te maken hebben of iets dergelijks.

Om toch maar iets te doen te hebben op zaterdag zijn we maar naar een orkest gaan luisteren, Faust. ‘We’ zijn hier Niels en zijn viool lerares. Hans-Frederik en Ulla waren ergens gaan lunchen met andere mensen. Het schijnt het beste orkest in de omgeving te zijn. Het klonk inderdaad ook best aardig, zo’n beetje rond VU-orkest niveau of iets eronder, denk ik. Wat wel jammer was dat ze alleen marsjes en filmmuziek en dat soort nieuwjaarsfratsen speelden, waar ik na een tijdje ook wel genoeg van had.

Na afloop met de dirigent en een heel aardige medetrombonist gesproken. Ik mag in februari een keertje een weekend meedoen (ze repeteren één keer peer maand een heel weekend) en dan zien we wel of het iets is. De trombonist was een invaller, samen met een ander, dus ze hebben in principe ruimte. Hij gooide me helemaal vol met tips en andere orkesten die ik zou kunnen proberen als Faust niets zou worden.

Maandag begon de thema-week. Dat hield in dat alle musicalmensen aan de musical gingen werken en de rest andere dingen met hun vakken gingen doen. Omdat ik mijn trombone niet had, had ik voor maandag de trompet van Frederik geleend, wat nog verbazingwekkend goed ging. Het was een vrij saaie dag, omdat het de eerste dag was dat muziek, dans en toneel werd gecombineerd, wat altijd heel veel verwarring schept en ervoor zorgt dat dingen erg lang duren in het algemeen. Ik had natuurlijk al een hoop ervaring met de musicals van het  Bonhoeffer, dus het was veel wachten en een beetje socialisen met de mensen van de band. Het was allemaal heel professioneel met koptelefoons en versterking en dergelijke, maar ik heb uiteindelijk de koptelefoon niet gebruikt. Het leuke van die dingen is dat je het geluid van een bepaalde groep kan versterken, bijvoorbeeld de zang. Maar ik kon alles al wel prima horen zonder en als ik ze ophad hoorde ik alleen nog maar bas en gitaar. Gatsie. Dat kon natuurlijk veranderd worden, maar dat kost zoveel energie.

Mijn gastouders brengen me nog steeds bijna overal naartoe en halen me ook op, dus toen ik belde om te zeggen hoe laat ze me op konden halen, hoorde ik ook dat mijn trombone gearriveerd was. Heugelijk nieuws. Ik miste hem inmiddels toch wel. ’s Avonds heb ik er meteen een heugelijk uurtje mee doorgebracht. De volgende dag meteen iedereen aan de kant geblazen bij de musical, die inmiddels gelukkig al wat sneller begon te lopen. De muziek was niet al te moeilijk.

De musical heette ‘The show must go on’ en was feitelijk het verhaal van de film ‘Moulin Rouge’ vertaald naar het podium. Alles was natuurlijk in het Deens, behalve de liedjes, maar doordat ik het verhaal kende kon ik het toch redelijk volgen. Het was grappig om te merken dat ek elke dag weer nieuwe dingen ontdekte en verstond. Wat wel weer jammer was dat we lang niet alles konden zien, want de leukste danseressen, ehm, dingen gebeurden terwijl we muziek aan het maken waren. Met het koor, de danseressen, de acteurs, de muzikanten en de mensen achter de schermen denk ik dat we aan ruim honderd mensen kwamen, wat toch indrukwekkend is aangezien er maar 500 op het gymnasium zitten.

Donderdag was de première , die vrij gladjes verliep. Het publiek is goed afgericht, lachte en klapte wanneer dat van ze verwacht werd en ging netjes staan aan het eind. Het zijn net Nederlanders in dat opzicht.

Vrijdag was vergelijkbaar, het publiek was iets kalmer en het was de enige dag die week dat ik normaal school had. Zaterdag bracht nog een tijdje wat verwarring, omdat mijn gastgezin een afspraak had met twee andere families in zuid Jutland en Frederik en Ellen thuis zouden komen. Eerst was het plan dat ik met ze mee zou gaan, maar uiteindelijk hebben we besloten dat het belangrijker was dat ik naar de musical ging en vooral ook het feestje daarna. Frederik en Ellen zijn beiden erg aardig en waarschijnlijk gaat Frederik me in de vakantie overal naartoe rijden om me dingen te laten zien. Met Ellen heb ik leuke gesprekjes gehad en zo kwamen we de dag wel door.

Iets wat ook anders is in Denemarken is de manier van begroeten. Over het algemeen schudt  je vreemden de hand en knuffel je goede kennissen/vrienden. Ongeacht het geslacht. Dus zaterdag begroette ik ze met een handdruk en zondag namen we afscheid met een knuffel. Het was even een beetje mal omdat ik automatisch Frederik een hand wilde geven, maar we hebben het overleefd.

Zaterdag was de laatste voorstelling, waarna we eerst de hele boel hebben opgeruimd en daarna gingen eten. Gelukkig waren we, zoals eerder vermeld, met veel handen, dus was het werk licht. Het eten was een lasagna, die een beetje tegen viel. Het was gewoon lasagna-deeg met daartussen gehakt met wat saus. Met moeite heb ik een klein stukje groente gevonden. Nou heb ik niets tegen vlees, in tegendeel (volgende blogging wordt waarschijnlijk een voedsel-special), maar een beetje variatie is op zich nooit weg. Thuis hebben we ook een keer lasagna gegeten en die was een stuk lekkerder. Die van thuis in Nederland staat op nummer 1 en die van de Miamo op nummer 2. Weten jullie dat ook weer.

Tijdens het eten kwam al de drank tevoorschijn die (bijna) iedereen zelf had meegebracht. Het varieerde van (componenten van) mix-drankjes tot bier en cider. Het werd mij gul aangeboden, aangezien ik zelf niets had meegebracht, behalve geld. Dat heb ik ook uitgegeven. Althans, 5 kronen daarvan (0,80€), voor één biertje. De rest van de drank kreeg ik aangeboden. Of die pakte ik van de kratten bier die binnen werden gedragen, waarop de docenten blijkbaar geen zin meer hadden om te passen. De alcohol-consumptie resulteerde in een gezellige sfeer en hoewel er een gebrek was aan een echte DJ (iedereen kon de muziek veranderen), kon er toch aardig gedanst worden. All in all een prima avond.

Zondag ben ik gewoon netjes om 10u op gestaan, om naar de handbal wedstrijd van Niels te kijken (gewonnen, 19-17) en daarna heb ik wat rondgehangen, gepraat, gechat, 100 woordjes voor dit blog geschreven en meer van dat soort allerdaagse dingen.

Maandag en dinsdag waren normale schooldagen zonder bijzondere hoogte- of dieptepunten. Wat wel jammer is, is dat ik nog steeds niet mijn EU-residence form binnen heb, wat betekent dat ik niet een persoonsnummer kan aanvragen. Dat heb ik nodig om een Hyper-card te kopen, wat mijn buskosten drastisch vermindert en heb ik waarschijnlijk ook nodig om een Deense sim-card te kopen.

Vandaag (woensdag), hebben we nog even drie liedjes gespeeld op de open dag van het VG (Vestfyns Gymnasium). De hele kantine (Bonhoeffer aula formaat, iets groter), zat vol met mensen die luisterden naar mensen die de school probeerden te verkopen. Hier is dat volgens mij een stuk uitgebreider dan thuis, waar iedereen maar gewoon naar binnen loopt en rondkijkt, misschien heb ik het mis. Maar de praatjes samen vulden toch weer een uur en alle studiejaren werden geanalyseerd op de manier die ik ken van de open dagen bij universiteiten thuis. Dit keer bleef Ulla luisteren, wat wel leuk was, omdat ze niet de tijd hadden gehad om naar één van de musical uitvoeringen te komen kijken.

Mijn excuses dat het wat lang duurde om er weer een blogging uit te krijgen, maar er zijn zo veel dingen gebeurt dat ik het lastig vond om dingen op papier te zetten en ik ben veel vermoeid. Maar nou heb ik toch weer mooi bijna 1500 woorden bij elkaar, dus ik vind het mooi. Hier is nog één foto van de familie bij elkaar, als het lukt, want ik wil slapen. Als hij er niet onder staat, komt het morgen.

Vis es en tot de volgende keer!

En vooruit, ook ééntje van Donna.