Sådan begynder det.

Dus. Het avontuur is begonnen. Zaterdag om kwart voor zeven op, ontbijtje, etc., dan om kwart voor acht de auto in om twee uur voor de vlucht op Schiphol te zijn. Want zo verlangt de YFU dat, dat is de organisatie die alles regelt. Het staat voor Youth for Understanding. Daar werden we opgewacht door een vrijwilligster die mijn boarding pass voor me uitprintte en mij begeleidde met het in-checken. Mijn koffer was 800 gram zwaarder dan de toegestane 23 kilo, maar daar heb ik niets over gehoord. Mijn handbagage was ook bijna een kilo te zwaar, maar dat interesseerde niemand.  Daarna heeft ze nog een uur met ons koffie heeft gedronken omdat we zo veel tijd over hadden. Maar dat terzijde. Daarna het verplichte familie-knuffelen. Marije kon er niet bij zijn omdat ze een kamp had van het VU-orkest, maar we hadden eerder al goed afscheid genomen.

De douane-meneer deed nog moeilijk over mijn trombone-mondstuk dat ik in mijn jas had zitten, maar toen uitlegde dat het toch echt niet van een trompet was, maar van een trombone, liet hij me door. Dat mondstuk had ik in mijn jas zitten omdat mijn trombone om 16u op vrijdag besloot om fijn nog even stuk te gaan. Het palletje van mijn kwartventiel besloot om gewoon volledig  af te breken. Dat schiep wat paniek, omdat ik wel hier met muziek bezig wil blijven. Dus belden we mijn docent om te vragen of hij een mannetje wist in de buurt die hem nog op het laatste moment kon repareren. Dat was het geval, dus mijn moeder ging daar naartoe terwijl ik mijn koffers aan het pakken was. Het zou even duren, dus om een uur of zeven oid ging ze er weer heen, terwijl ik nog even mijn inschrijving bij Industrieel Ontwerp in Delft regelde en mijn stufi aanvroeg. Toen ze terug kwam, echter, had ze twéé koffers bij zich. Het bleek dat de trombone niet in de oude koffer paste. Maar toen ik hem uit de koffer haalde was ik pas écht verbaast, omdat het kwartventiel er volledig verkeerd op was gezet. Dus nu ligt hij nog in Nederland om gerepareerd te worden en dan naar Denemarken te worden verstuurd. Mijn mondstuk had ik wel meegenomen om toch iets met mijn embouchure te doen.

Na de douane nog één keer zwaaien en dan op naar de gate. Het vliegtuig had 10 minuten vertraging, maar dat hebben we ingehaald door gewoon iets sneller te gaan vliegen. Mijn handbagage, die je toch, zou je zeggen, bij de hand zou moeten houden, moest ik daar alsnog in het ruim laten stoppen. Dit zal ermee te maken hebben gehad dat het vliegtuig gewoon erg klein was. Maar ach, het heeft me in een buitengewoon normale en uneventful vlucht netjes naar Kopenhagen gebracht, dus ik mag niet klagen.

Toen ik aankwam lekker een hotdog gegeten van het geld dat ik daar gewisseld had. Vervolgens gemeet met een Duits meisje dat na een uitwisseling heeft besloten weer terug te gaan en te blijven. Zij kocht een kaartje voor me, waarvoor je in Denemarken een ID moet laten zien  en bracht mij naar de trein. Die was erg luxe en comfortabel met de hele coupé gevuld met vierzits met tafeltjes. Iedereen had zijn eigen stoel gereserveerd. Anderhalf uur later was ik in Odense, waar ik werd opgewacht door mijn gast-papa (Hans-Frederik) en –mama (Ulla) en hun jongste kind (Niels, 13). De oudste twee (Frederik, 18 en Ellen, 16) hebben nu hun eerste weekend op hun kostschool. Daarna nog een half uurtje met de auto en toen waren we er.

Op hun land.

Het is huge. De vader is boer en ze hebben ongeveer 230 hectare aan land. Daarop verbouwen ze kerstbomen, graan en bessen. Daarnaast staan er twee windturbines op, waarvan ze er één verkocht hebben en de ander voor eigen gebruik hebben staan en de reststroom verkopen ze. Dat is goed voor een stuk of 400 huishoudens. Het huis is ook vrij groot. Als ik het me goed herinner is het óf 200 óf 300 vierkante meter, met daarnaast nog een grote stal met al de machinerie erin. Ik heb een nette, normale slaapkamer met een eigen badkamertje. De douchekop hangt hier niet aan de muur, maar je moet in het bad gaat zitten en de douchekop zelf vasthouden.

De mensen lijken aardig, ze zijn netjes en de ouders lijken wat streng te zijn, maar wel van het soort waar mee te praten valt. Ze hebben me nog niet geprobeerd op te eten. Dat is een plus. In plaats daarvan hebben we met zn vieren een stevige kip bijna volledig soldaat gemaakt, met rijst en een bescheiden hoeveelheid spruitjes. Daarnaast nog huisgemaakte cake met caramel/kokos topping. De rest van de kip werd samen met wat brokken gevoerd aan de twee honden. De ene is 10 jaar oud en de dominante, oude en wijze dame, de andere is 1 jaar en rent als een gek rond en wil veel aandacht, maar ze luistert wel goed naar de familie. De kat heb ik nog niet gezien, maar die hoort zichzelf ook te voederen met muizen en dergelijke op het land.

’s Avonds nog een Deense serie gekeken over de Denen in de oorlog waar ik weinig van begreep, maar dat maakt niet uit. Daarna nog ene stukje X-men 2 en toen was het bedtijd. Hierbij dronken we ook nog thee, wat eigenlijk de hele dag door gebeurt, met daarbij weer de huisgemaakte cake.

Er is nog een hoop dat ik niet verteld heb, maar ik heb er wel weer even genoeg van.

Aju, farvel, tot ziens.