Hoog laait het vuur.

De zwarte bessenstruiken zijn ziek. Een aantal struiken is geïnfecteerd door kleine insectjes, die ervoor zorgen dat de bessen opbrengst drastisch vermindert. Je kan nu aan een struik zien dat het ziek is, omdat de knoppen opgezwollen zijn. Over een paar dagen komen de knoppen uit en kan dat niet meer. Daarom hebben we gisteren en eergisteren zieke struiken gekapt. Bij elkaar vormde het een flinke stapel (zo'n 2-2,5m hoog). Die stapel hebben we in de fik gestoken. Heerlijk.

 Net een vulkaan.

 

 In dit geval was het erg prettig om ons werk in vlammen op te zien gaan. Lekker frisdrankje erbij. Genieten.

 It's the graaf-laad combinatie from MORDOR!

(de takken moesten een beetje heen en weer geschoven worden, met dit als gevolg.)

Ik had een betere foto, maar die is heel raar onscherp. Erg jammer.

En toen was het voorbij. Stiekem is het nog steeds heel warm. Dusdanig warm dat we er nog pannenkoeken op konden bakken.

P.S. Het blog heeft nu meer dan 1000 pageviews gehad :). Toch gemiddeld 100 per post.

Vrolijke vrienden en fantastische familie.

Afgelopen weekend (Pasen) zijn we twee keer naar Sjælland geweest. Voor degenen die het niet weten: Sjælland is het eiland waar Kopenhagen op ligt. Het is het grootste eiland van Denemarken (Groenland daargelaten), als derde heb je Fyn (uitgesproken Fuun), het eiland waar ik op woon. Papa, Fyn is lekker wel een eiland, puh. Sjælland ligt then oosten van Fyn en wordt daarvan gescheiden door de Storebælt. Over dat water gaat een brug, waarvan de pijlers bijna twee keer zo hoog zijn als het hoogste landschapspunt in heel Denemarken. De hoogste berg is iets van 150m en de pijlers zijn 250m. Ten westen van Fyn ligt Julland, daarvan gescheiden door de Lillebælt. Over dat watertje gaan twee bruggen. Julland is het gedeelte dat vast ligt aan Duitsland. Ten zuiden van Sjælland ligt een gebied met de naam Lolland. Leuk.
Op eerste Paasdag gingen we naar oude studievrienden van Hans-Frederik. Ze waren met zijn vieren in dezelfde klas (één vrouw, drie mannen) en ze hebben nu allemaal gezinnen, waarvan ze gedeeltes meenamen naar een Paaslunch bij de mevrouw. Met Pasen doe je aan lunch, in Denemarken. Het paasontbijt was weinig indrukwekkend, iets uitgebreider dan normaal op een weekend dag, maar niet enorm. Het rijden duurde een uur en driekwartier en de lunch het dubbele. We hebben niet avond gegeten.

Dit was de lunchtafel. De lunch bestond uit verschillende soorten brood met zalm met pesto/kruidenkaas of kaas of salami en salades en andere dingen. Het ging in gangen.

 

Meer interieur. Zo prachtvol.

Na de lunch zijn we een stukje gaan lopen door het dorp en langs wat veldjes. Hier heb ik natuurlijk ook foto's van. Toen we terug kwamen hebben we nog een lekker stuk roggebroodtaart gegeten. Was stiekem eigenlijk wel lekker. Maar wel typisch dat alles roggebrood moet. Denen eten het allemaal omdat ze het gezond vinden. Dat is het waarschijnlijk ook, maar ze voelen zich superieur ten opzichte van mensen die tarwe eten. Af en toe is dat een beetje jammer.

 

 

Mooi bosje, of niet?

Met tweede Paasdag gingen we naar de opa en oma van Ulla, die leven ook in Sjælland. De rest van haar broers en zussen waren er ook en het was heel hygge (gezellig, ze hebben daar ook een woord voor!). Daar hebben we net zo uitgebreid geluncht, dit keer met nog meer vis. De kenners weten dat ik niet zo'n visfan ben, maar ik had me voorgenomen in Denemarken alle vis te eten die ik voorgeschoteld kreeg. Zo gezegd, zo gedaan. Dus at ik alle haring, zalm, garnalen en kibbelingachtig spul lekker op. Het was niet eens zo heel erg. Het leuke was dat er hier ook wat jonge mensen waren van rond mijn leeftijd. Frederik was er overigens niet, want die had een doping in Brussel. Hij was gevraagd om peetvader te worden van de dochter van een vrouw die Hans-Frederiks peetdochter is. Dus mocht hij lekker een tripje maken naar onze onderburen. We hebben wat spelletjes gespeeld en natuurlijk ook weer een wandelingetje gemaakt.

De trein loopt nog verder door dan op deze foto. Het zijn allemaal Volkswagens.

Enig kerkje. Stiekem speciaal, want het heeft twee verdiepingen. Dat zie je blijkbaar niet vaak in Denemarken. De toren van een kerk staat in Denemarken altijd op het westen gericht en het altaar naar het oosten.

Zie? Echt twee verdiepingen.

Een beetje klooien met fotoshop is wel leuk :). Marleen heeft een eenvoudig fotoshop programma op deze laptop gezet.

Groot gedeelte van de familie.

Een jolig jubileum.

Er is een traditie in Denemarken om met vrienden/familie een echtpaar dat een gouden/zilveren/etc. huwelijk heeft te verassen. Dat doet men door 's ochtends ontiegelijk vroeg op te staan (voor ons was het iets na vieren) en een mooie versierde boog te maken, die men voor de deur van het echtpaar in kwestie zet. Andere versieringen worden ook in plaats gezet en daarna ga je voor hun raam staan en zing je in de intense kou een aantal liedjes, die veel te lang duren en waarvan je de tekst niet begrijpt. Of wacht, dat was alleen voor mij het geval. Daarna mag je eindelijk naar binnen en ontbijt eten, gezellig met zn allen.
Het echtpaar in dit geval waren vrienden van Hans-Frederik en Ulla. Ze schijnen het niet verwacht te hebben en werden wakker doordat ik met mijn trombone toeterde (anderen hadden ook instrumenten mee). Ze waren er heel blij mee. Dus dat was mooi. Ik was nog steeds erg moe. Maar er was taart. Dat was ook mooi.

 Het was erg donker toen we verzamelden bij de schuur waarin we gingen werken.

 Zo zag het er eerst uit. De twee dames links en rechts van het midden zijn dochters van het echtpaar.

Balken met dennetakken, tulpen en bosjes graan en een blauw bordje in de vorm van een hartje. Prachtig.

 

En daar staat ie dan. In volle glorie.

 

 

Het ontbijt. Het huis is eigenlijk een soort landhuis, met historische waarde. Ze mogen daarom geen centrale verwarming aanleggen, met als gevolg dat het maar in twee kamers warm is. Zie ook de kachel.

Stoere soldaten.

Mijn beide gast-broers zijn erg geïnteresseerd in militaire dingen. Ze hebben een historisch tijdschrift dat elke maand komt en dat staat bomvol oorlogsfeitjes en dat soort dingen. Niels was dan ook heel blij toen ik hem vertelde over een spel waarmee je in tanks tegen andere spelers kon vechten. Het heet World of Tanks. Het is een gratis online spel, maar niet zo heel gratis, omdat je echt geld moet betalen om echt goed te zijn. Maar hij vindt het helemaal leuk, omdat hij met Panzer IV's en Panthers en Tigers en dat hele zootje kan spelen. Soms tot mijn frustratie, omdat hij bepaalde tanks speelt omdat die zo 'beautiful' zijn, in plaats van omdat ze goed zijn. Maar dat doet er niet zo toe.
We kijken ook regelmatig documentaires op tv zoals 'Greatest Tankbattles' en andere (vooral 2e Wereld-) oorlogs gerelateerde dingen. Dan gooit hij er allemaal dingen uit over hoe incorrect dingen zijn en hoe dichtbij bepaalde tanks moesten zijn om elkaar kapot te kunnen schieten en hoeveel man er in die slag aanwezig waren en hoe die slag helemaal niet (zoals de tv zegt) de beslissende slag van de oorlog was.
Hij wil een gevechtspiloot worden. Ik heb niet helemaal hoogte kunnen krijgen van wat Ulla en Hans-Frederik ervan vinden, maar het duurt ook nog wel een tijdje voordat hij aan zo'n opleiding kan beginnen. Frederik gaat het pad van zijn vader volgen en wordt ook een boer. Hij gaat daarvoor ook op uitwisseling, naar Nieuw-Zeeland, volgend jaar. De familie heeft een paar goede vrienden, die ik ook heb bezocht voor een verjaardag en die hier ook een keer langsgekomen zijn, die kinderen hebben die militair geïnteresseerd zijn. Hans-Frederik, Frederik, het oudste kind van die vrienden en waarschijnlijk ergens komend jaar ook Ellen hebben een jacht-vergunning. Hans-Frederik jaagt maar één keer per jaar, maar we hebben wel in ieder geval twee geweren hier thuis liggen. Een geweer dat vooral hagel schiet en een 'saloon rifle'. Dat is een geweer dat mensen voor de sport gebruiken, richtend op gekleurde cirkeltjes op papier.
De saloon rifle heeft een scope met 3x zoom en die gebruiken we af en toe om op met zand gevulde blikjes te schieten, in het bos achter het huis. We zetten ze neer op een boomstam in een zandige open plek, het is een dalletje. Niels vindt het leuk om helemaal in camouflagekledij te gaan, met een rugzak, gevuld met zakken zand en andere nuttige dingen, zodat hij 10 kilo weegt.
Hij heeft ook een best grote verzameling houten geweren, heel mooi en herkenbaar gemaakt. Hij gebruikte deze vroeger met zijn vriendjes, gingen ze soldaatje spelen in het bos. Sommigen zijn gemaakt met uitneembare magazijnen en afneembare scopes. Ziet er heel tof uit. Hier wat fotootjes.

Een aantal van de houten geweren, dit zijn de besten. Vooral de 2e van rechts.

De zelfgemaakte scopes, met achter de monteer-rails. Hij heeft het zo precies gemaakt dat je door de scopes de sights op de loop kan zien.

 In volle glorie.

 Eén van mijn betere foto's, als zeg ik het zelf.

 Als hij met bepakking rondloopt mag hij altijd push-ups van me doen. Lief he? Anders wordt je nooit een goede soldaat.

 Frederik met de saloonrifle.

 3x optische zoom, jonguh!

 'Ready to fire'

 In het midden, waar het geweer heen wijst, ongeveer 50m verderop (normaal schieten we op 80m). Dat boomstammetje. Zie je het?

Misschien wat dichterbij dan. Arme blikjes. Ik weet zelf ook nog redelijk wat te raken. Is wel tof.

Nom-nom, diepvrieshert.

In Denemarken is het de afgelopen maanden koud geweest. Met sneeuw overal en ijs op de vijver naast het huis. Op een dag was ik buiten aan het rondlopen, omdat ik met Niels ging buitenspelen. Toen hoorde ik de verschrikte uitroepen van een dame in distress. De dame in kwestie was Ulla, die mij vertelde dat er een hert door het ijs was gezakt van onze vijver, omdat het opgejaagd was door Donna the Hound.
Ik schoot natuurlijk meteen te hulp en haalde Hans-Frederik om het arme beest uit het water te halen. Hij sprong als een ware held recht in het water en droeg het naar één van de schuren, om het te plaatsen in een baal hooi. Helaas overleed het dier nog dezelfde avond van de schok en de kou. Hans-Frederik heeft het naar één van de velden verderop gebracht, zodat de vossen wat te eten hadden. Hij had het zelf ook vrij koud en heeft toen mijn douche gebruikt om schoon te worden. Met als gevolg een modderbad in mijn bad. Maar ach, ik neem er eentje voor het team ;).

Een andere aanpak.

Hallo allemaal. Het is weer tijd voor meer verhaaltjes! Nu op een
wat andere manier, omdat ik wil proberen om verhaaltjes te vertellen aan de hand van foto's, in plaats van foto's te plaatsen bij mijn verhaaltje. Een experimentje om te kijken of dat mijn schrijfsnelheid wat op kan krikken.

Dit ben ik. Of beter, dit was ik. Hier ben ik aan het werken aan het voedselblog, tijdens een repetitie van Faust (Fyns Ambitieuze Ungdomsorkester (jeugdorkest)). We spelen nu hoofdzakelijk drie stukken: een alt-vioolconcert van een of andere (volgens mij Amerikaanse) mevrouw. Ik denk dat ze Amerikaans is, omdat de trompetten in het begin mogen spelen als "The sharp, flickering glare of an eagle". Ok... Op die fiets gaat het ook verder in de rest van het stuk, wat ik een beetje irritant vind. Het is natuurlijk leuk dat je een visie hebt van hoe het stuk gespeeld moet worden, maar dat is al wel duidelijk an de muziek en noten zelf, je hoeft niet elke 5 maten precies te zeggen met prachtige metaforen hoe ik dat mag spelen.Anyhow, verder spelen we de Romeo en Julia van Tchaikovsky, een heel aardig stukje, dat ik eerder ook met het NHJO gespeeld heb, maar dan nu op 2e trombone, in plaats van 1e. En tot slot spelen we de eerste symfonie van Shostakovich, ook een aardig deuntje.Het leuke is dat ik zijn 9e symfonie een jaartje (denk ik?) geleden gespeeld heb en zijn 5e ga spelen als ik terug kom, dus dan ben ik helemaal in Shossfeer.
All-in-all een programma met leuke stukken, maar helaas niet zoveel te doen. Tchaikovsky is een themaatje dat 3 keer terugkomt ofzo, heel veel rust ertussen, en af en toe een toetertje. Shostakovich is niet veel beter. In het alt-vioolconcert heb ik iets meer te doen. Ach, dat is het lot van een trombonist: weinig spelen, maar áls je speelt, is het belangrijk.
Naast Faust val ik ook in bij een orkest in Fredericia, die mij gevraagd hebben om met 2 concerten mee te doen. Dan strijk ik natuurlijk over mijn hart en zeg ik ja. Het was wel leuk om 10 stukken á prima vista te spelen op de eerste repetitie omdat de printer kuren had. Ging niet eens zo slecht, ze zeiden dat ze tevreden waren. Kan natuurlijk ook altijd beleefdheid zijn.

Dit is de repetitieruimte van Faust. Het is de gymzaal van een school in Vissenbjerg. De repetities zijn één keer in de maand en zijn dan een heel weekend (zaterdag en zondag). Slapen doe je in de gymzaal of in één van de lokalen. Koken doen we zelf en iedereen helpt gezellig mee. We repeteren van 10 tot 10, met de nodige pauzes tussendoor op zaterdag. Op zondag is het van 9 tot 12 en daarna opruimen.

Dit was mijn slaapplaats tijdens één van de repetitieweekenden. Het ligt niet slecht, maar het is belangrijk om een NHJO trui onder het kussen te leggen, anders krijg je een enorm stijve nek. Besides, 's avonds is altijd gezellig, dus ik val toch snel in slaap.

En dit is de repetitieruimte in Fredericia. Ziet er een stukje professioneler uit. Het is dan ook in een echt cultuurhuis. Het is een aardig gebouw, met repetitiezaal en een kantine en andere dingen, waar ik niet ben geweest. Het orkest is wat ouder dan Faust, maar er zit ook wel wat jong bloed in. En natuurlijk jonge invallers. Ik heb al twee invallers gespot (naast mijzelf), die ook in Faust spelen.



Ik denk dat ik het hierbij ga laten voor vandaag en dan zal ik proberen om deze week elke dag wat nieuws te plaatsen. Nadruk op proberen, maar ik zal mijn best doen ;).

Vi ses!

P.S. Ik heb er ook wat reacties uitgegooid naar mensen die op mijn vorige blogging hadden gereageerd. Ik weet niet of je een notificatie krijgt ofzo als je anoniem gereageerd hebt. Ik gok van niet, dus als je gereageerd hebt en je wilt mijn reactie op jouw reactie zien, kijk dan bij de reacties van de vorige blogging.