School. Spannend.

Zo, we zijn weer een paar dagen verder en ook een hoop ervaringen. Zondag was een relatief rustige dag. We hebben ontbeten met cornflakes (of vaag havermoutachtig spul maar dan koud en met melk, voor een paar van de anderen) en huisgemaakt brood. Daarna hebben we een rondje gemaakt in de prachtige omgeving. Met sneeuw! Het was wel leuk toen ik met het vliegtuig naar Denemarken vloog: in Nederland was het nog iets van 7 graden of iets dergelijks en ik dacht nog niet eens aan sneeuw en toen keek ik boven Denemarken uit het raam en was het opeens wit! Dat was wel mal. Het is hier gezellig een beetje golvend, met prachtig wit bedekte velden en leuke bosjes erbij. We zijn ook naar de dichtstbijzijnde ‘stad’ geweest, Assens. Stad staat tussen haakjes omdat het denk ik nog iets kleiner is dan Castricum. Maar we zijn hier op het platteland, dus het is groot. Niels gaat daar naar school. Het is een havenstadje en de ouders van Hans-Frederik leven er in een leuk huis met het strand aan de achtertuin. We zijn daar even langsgegaan om hoi te zeggen, waarbij gelijk wat port en mirto werd genuttigd en een redelijke hoeveelheid bonbons en koekjes. Het huis was mooi licht en open, met witte muren en veel glas. Thuis hebben we ook wel witte muren, maar het blijft toch een boerderij, dus het is wat donkerder. Daarna zijn we nog langs de broer van Hans-Frederik geweest, maar die was niet thuis.

Als avondeten hadden we weer een heerlijke hoeveelheid vlees. Varken deze keer. Met aardappels en wat gemixt groentespul. Wat overbleef van het varken hebben we de volgende dagen ook nog op brood gehad. Ze zijn hier erg into roggebrood, wat ik wel een beetje jammer vind, maar ik zal ermee moeten leren leven. Een nationaal ding is het smørrebrød, een sort sandwich, roggebrood met daarop verschillende soorten beleg, wat dan netjes gerangschikt is. Mijn gastmoeder vindt het fijn om mijn lunch te maken voor school, dus dat laat ik haar dan maar doen.

Maandags hadden we ’s ochtends een afspraak met een docent op mijn nieuwe school. Ze leek een erg aardige vrouw te zijn en ze kreeg extra pluspunten omdat ze hard moest lachen om een grapje dat ik maakte. Van haar kreeg ik mijn rooster en ze vertelde me dat ik door twee leerlingen gecoacht zou worden. Eén een native Deen, de ander ook een uitwisselingsstudent. Er zijn namelijk 4 uitwisselingsstudenten op school, van de 500 in totaal. Ik, mijn coach, een Peruaan, een Zwitserse en een Zuid-Koreaan waarvan niemand de naam uit kan spreken en hem dus Paul noemt. En ja, pap of Michiel, dat zijn er inderdaad 4, want mijn coach is de Peruaan.

De school is een gymnasium, wat anders is dan wat wij er onder verstaan. Hier duurt een gymnasium 3 jaar en kan je het kiezen nadat je klaar bent met je middelbare school. Ik zit in de tweede klas, waarin de leerlingen 17 en 18 jaar zijn. Veel Denen nemen namelijk een tussenjaar voor het gymnasium.

Na het gesprekje zijn we van het Westfyns Gymnasium in Glamsbjerg naar Odense gereden om mijn EU-verblijfsvergunning aan te vragen. Het duurt ongeveer een week voordat ik die binnenkrijg en ik heb hem nodig om een persoonsnummer te krijgen. Dit nummer gebruiken de Denen voor van alles, onder andere om een zogenaamde Hyper-card te kopen. Hiermee is al het openbaar vervoer op Fyn (het eiland) gratis te gebruiken voor 20 euro per maand. Dat is wel lekker als je bedenkt dat mijn busrit van driekwartier naar school al 3 euro kost. Het bleef de hele dag door sneeuwen en ’s middags hebben Niels en ik gelanglauft om het huis en in de tuin en sneeuwballen gegooid naar de jongste hond, Donna. Ze houdt van sneeuw. Ze heeft zó veel energie… Dan gaat ze drie rondjes om het huis rennen en dan haar hoofd in de sneeuw steken om af te koelen. Prachtig. De oude hond Tiki maalt daar niet om. Zij heeft klasse.

’s Avonds vrij vroeg naar bed, want de volgende dag moest ik om half zeven al weer op. Dat is verdraaid vroeg als je in de afgelopen 8 maanden vakantie hebt gehad. Er was ook nog even verwarring of de bus die Niels nam ook door zou gaan naar mijn school, maar dat bleek uiteindelijk inderdaad het geval te zijn. In de bus herkende ik twee jongens van de foto uit het jaarboek dat de mevrouw van maandag me had gegeven. Dus toen we er waren heb ik aan hen gevraagd of ik hen mocht volgen naar de les. Dat mocht. Denen zijn vriendelijke mensen. Veel van de lessen (45 min) zijn in blokuren en de eerste twee waren muziek. Vervolgens was de leraar een half uur te laat vanwege de sneeuw, maar toen mochten we een filmpje kijken over muzikale Cubanen. Daarna twee uur Deens, waar ik niets van snapte, maar ik begreep van mijn klasgenoten dat het ging over een slak met een identiteitscrisis en seksuele frustratie. Het leverde wel op dat ik een hoop klasgenootjes op Facebook kreeg en in de Facebook-groep van de klas kwam. In de klas zit iedereen namelijk achter zijn laptop. En we zitten in eilandjes, in plaats van rijen. Ook zijn de Denen nog informeler met de docenten dan wij. Ik denk eigenlijk niet dat ik mijn mentorleerlingen echt nodig heb, omdat ik meteen al met iedereen prima op kon schieten, wat op zich best fijn is.

Na Deens was het alweer klaar, om 12u. Mijn gastvader kwam me ophalen en zal dat waarschijnlijk blijven doen totdat ik mijn Hyper-card heb. Dat doen ze sowieso meer hier, maar dat heeft waarschijnlijk gewoon te maken met de afstanden en de sneeuw. Het avondeten blijft hetzelfde: goede stukken vlees en wat groente, waaronder ook redelijk wat aardappel.

Hier hou ik het weer bij voor vandaag. Bedankt voor het lezen, like, favorite en share enzo. Vi sis!

Als ik niet duidelijk ben, of je vragen hebt in het algemeen, laat het weten in de comments.